De stilte (en de storm)

Beste lezer, 

Het is al veel te lang geleden dat ik nog iets heb neergepend op deze pagina’s.  Hiervoor hou ik graag de "samenloop van omstandigheden" (gelukkige en minder gelukkige) verantwoordelijk. Intussen is er heel wat water onder de brug gestroomd en kan ik met genoegen terugblikken op wat ongetwijfeld de meest boeiende maanden uit mijn nog jonge leven waren.

Er was het overlijden van een zeer dierbare, quasi meteen gevolgd door vast werk (in onverwachtse hoek). Er was de aankoop van een huis en een wagen – die veel te snel gevolgd werd door een crash.  Ik nam -eindelijk- een politiek engagement, ging de grote plas over,  aanschouwde daar met een  kinderlijke nieuwsgierigheid New York en … kwam terug met een verloofde. 

The lord giveth and the lord takes, zo verzekerde een zekere Job me ooit op café. Het feit dat ik dezer dagen bijna ononderbroken met een aandoenlijke glimlach rondloop, doet me vermoeden dat ik de voorbije maanden  (en bij uitbreiding gedurende mijn leven) meer rug- dan tegenwind heb ervaren.

De komende weken zal ik u wat nader briefen over mijn kleine en grote avonturen op het oude en het nieuwe continent,  maar sta me toe hier even te eindigen met een citaatje, opgedragen aan mijn toekomstige:     

Marryin her makes up for ever dumb thing I ever done.*

PS: Het stort op de achtergrond is niet ons nieuwe huis (wel de plaats waar we zullen trouwen - I kid you not).

* Cormack Mc Carthy, No Country for Old Men